Y (Why?)

"Here in our dreams, we'll reach a great beyond."

(Coheed & Cambria / Away We Go)

Angel Boo & Sugar Bee, trapped within the space of visual palindromes.

"How do I look?"

– putting a smile of a chaste harlot, Sugar Bee asked Angel Boo.

"Psychologically inappropriate."
– he replied, thinking about the sweetest of all his fears.

In the meantime,
the Eye of Y was going through the phase X.

Sofisticirane bakterije i anđeli suicida

(odlomak)

    ... Nije znao kako da reaguje na reči mekanog insekta, te je okrenuo broj institucije za mentalno izlečene i ljubaznu službenicu sa one strane žice upitao za savet. Međutim, umesto saveta, dobio je par minuta inteligentnog ćutanja, a potom prekid veze. Ogoljenu ljubimicu sahranio je blizu busenova jagoda koje je za života volela da jede i to prelivene medom, uz seckane lešnike ili bademe. Plakao je toliko umilno da je sve lišće uvenulo, a suva zemlja pretvorila se u toplu i gorku kašu. Nebo je razjapilo plesnive čeljusti, ne dozvolivši suncu da pokaže zube, niti čirove na oštrom jeziku. Svi psi su čvrsto spavali, slepo verujući u nevinost zbunjenih ljudi koje su čuvali...

Preuzimanje kompletne priče:

Sofisticirane bakterije i anđeli suicida (pdf, 44kb)

Cloud Gate Dance Theatre: Songs of the Wanderers (Misjel Vermeiren, 1999)

Tajvanska plesna trupa Cloud Gate formirana je 1973. godine. Njen osnivač Lin Hwai-min, pisac, pedagog, koreograf, umetnički direktor i operski reditelj, mnogo puta je impresionirao kako domaću, tako i svetsku kulturnu scenu inovativnim pristupom baletu, osvojivši brojna priznanja i nagrade. Stalno stremeći ka drugačijem izrazu, okreće se azijskoj mitologiji i kombinuje uticaje kineske, japanske i zapadnjačke tradicije sa stanovišta moderne estetike. Za zadivljujuću fizičku i mentalnu spremnost njegovih strogo disciplinovanih saradnika od presudnog značaja je upražnjavanje meditacije i borilačkih veština.

Kontemplativna, hipnotišuća, mistična i visceralna, predstava Songs of the Wanderers inspirisana je religioznim običajima sa Dalekog istoka, ali i Hwai-minovim hodočašćem do hramova Bodgaje, gde je prema budističkim legendama princ Sidarta Gautama postigao potpuno prosvetljenje. Govori o potrazi za mirnoćom uma, ali i o suočavanju sa konačnošću, ljudskoj agoniji i neizbežnosti smrti. Premošćavajući jaz između profanog i svetog, senzualnog i duhovnog, delo je sublimne lepote i neverovatne snage, poput kakvog ekstatičnog paganskog rituala, zbog čega je nezaobilazno poređenje sa revolucionarnim Posvećenjem proleća Igora Stravinskog.

Čistom poezijom zaslepljujućih, dramatičnih, usporenih ili eksplozivnih pokreta plesači demonstriraju besprekornu kontrolu nad svojim telima. Pri formiranju kompleksnijih figura u nekoliko navrata oslanjaju se na duge račvaste motke, na čijim krajevima su pričvršćeni praporci. Kao da su zaposednuti onostranim silama, istežu se i grče, prepliću udove, šire i skupljaju prste, neretko odajući utisak tek probuđenih voštanih skulptura. Sve vreme (nepunih šezdeset minuta u DVD verziji, a čak pola sata duže prilikom živog nastupa!) jedan od njih stoji sklopljenih ruku, kao u molitvi, naoružan natčovečnom koncentracijom, dok na njega pada tanki mlaz šafran-pirinča.

Više od tri tone zlatnožutog zrnevlja iskorišćeno je za oživljavanje minimalističkog, delikatno osvetljenog seta. Na početku, ono formira krivudavu reku, da bi kasnije pljuštalo kao kiša, prskalo i iskrilo nalik vatrometu i obrušavalo se u slapovima na podijum, sve do "oslikavanja" spirale u epilogu. Suptilna šminka i asketski kostimi usmeravaju gledaočevu pažnju na sam performans, dok je Vermeiren nepogrešiv u "dokumentovanju" istog, što uveliko olakšava čitanje Hwai-minove koreografije, krcate simbolima. Egzotičnosti ovog skromnog spektakla doprinose gruzijske folklorne pesme - melanholično horsko pojanje, sporadično isprekidano kratkim periodima tišine, u potpunoj je harmoniji sa nezaboravnim živopisnim slikama...

The Big O (Kazuyoshi Katayama, 1999-2000, 2003)

Prvobitno zamišljen kao "gimmick" za pokretanje nove linije igračaka, The Big O je prerastao u ozbiljniji projekat, kada su njegovi idejni tvorci, dizajner Keiichi Satō i reditelj Kazuyoshi Katayama, angažovali scenaristu Chiakija J. Konaku, koji je prethodno napisao idiosinkratičnu cyberpunk misteriju Serial Experiments: Lain. Zbog slabijeg prijema na domaćem terenu, serijal je skraćen na trinaest epizoda, da bi tri godine kasnije bio nastavljen, zahvaljujući pozitivnim reakcijama gledalaca sa Zapada, kao i finansijskoj podršci televizije Cartoon Network, gde je prikazivan u okviru programskog bloka Toonami.

Slojevita priča sa višeznačnim epilogom smeštena je u pustinjom okruženu metropolu Paradigm City, četrdeset godina nakon incidenta tokom kojeg su svi stanovnici (uključujući i androide) pogođeni delimičnom amnezijom, a ostatak sveta (verovatno) uništen. Bez predstave o prirodi događaja koji je njihovu istoriju obavio velom tame, nekim čudom se vraćaju "normalnom" životu, krećući se ka neizvesnoj budućnosti pod kontrolom velike korporacije nadmenog Alexa Rosewatera. Održavanje javnog reda povereno je vojnoj policiji, sa kojom glavni junak, "pregovarač" (privatni detektiv + neka vrsta advokata) Roger Smith, sarađuje prilikom rešavanja neretko bizarnih slučajeva. Uz pomoć ginoida R. Dorothy Wayneright i batlera Normana Burga, ali i džinovskog, vernog i samosvesnog (?) robota (Megadeusa) Big O-a, Roger se suprotstavlja pretnji mehaničkih relikvija prošlosti, koje se bude zajedno sa fragmentima "sećanja"...

Inspiraciju za prividno jednostavan zaplet, trojica autora pronalaze u raznovrsnim delima fikcije, kao što su Langov Metropolis, Asimovljevi romani, kriminalistički i kaiđu filmovi, stripovi o Batmanu i manga Giant Robo, vodeći računa o tome da ne prekorače nestabilnu granicu između suptilnog omaža/parodije i pukog plagijata. Veštim preplitanjem žanrova i brižljivim kombinovanjem pozajmljenih elemenata, stvaraju izazovnu slagalicu, čija dvosmislena rešenja navode na zaključak da ne postoji apsolutna istina. U obrazovanju sistema simbola objedinjuju uticaje snova, metafizičke i egzistencijalističke filozofije, starogrčke, hebrejske i hrišćanske mitologije, baveći se preispitivanjem stvarnosti, zavisnošću od tehnologije, emocijama sintetičkih bića, kritikom modernog društva, opsesijama i strahovima kao važnim činiocima opstanka. A kako naslov sugeriše, nije im strana ni notacija koja se koristi u matematici i informatici pri opisivanju brzina rasta funkcija, odnosno pri poređenju efikasnosti i složenosti algoritama, zbog čega zagonetka deluje još intrigantnije. Zamena japanskog izraza "omoide" engleskim "memory" i prisustvo pozorišnih termina nipošto nisu slučajni, kao ni naglašavanje da Megadeusi poseduju moć bog(ov)a, te da su nosioci pravde oni koji (veruju da) ih kontrolišu.

Draž animea leži u otkrivanju tajni Paradigm Cityja, a potragu za odgovorima uzbudljivom čine oštroumne i/ili duhovite replike jasno definisanih likova, čijoj uverljivosti doprinosi odlična glasovna gluma čitave postave. Posebno se ističe Akiko Yajima, briljantna u deadpan tumačenju ironične i prezrive, ali neobično ljupke Dorothy, koja se uz vrline poput neutažive želje za znanjem, specifičnog smisla za humor i razboritosti pri donošenju odluka može izjednačiti sa najčovečnijim pripadnicama ljudskog soja. Rogera Smitha (Mitsuru Miyamoto), kreiranog po ugledu na Brucea Waynea i Jamesa Bonda, krase džentlmenski maniri, plemenitost, snalažljivost, požrtvovanost i visprenost, ali ga iznad arhetipa heroja uzdižu blage "ekscentričnosti, koje prkose logici". U učvršćivanju uzajamnog odnosa, oboje pokazuju i druge strane svoje ličnosti, pristajući na sitne kompromise. Podjednako simpatični su i sporedni protagonisti - multitalentovani Norman, koji po keca krije u svakom rukavu smokinga, ili ponositi šef policije Dan Dastun, jedan od retkih koji uviđaju da paradigma nije održiva i da bi je trebalo menjati. Enigmatična femme-fatale Angel, sa ožiljcima koji ukazuju na odsečena krila, igra presudnu ulogu u završnici, koja donosi preokret za preokretom, dok se u grupi loših momaka izdvajaju maštoviti kriminalac Beck i poludeli, ali inteligentni bivši novinar nemačkog porekla Michael Seebach (aka Schwarzwald).

"Ćoškastim" crtežom sa minimumom detalja, dezorijentišućim uglovima kamere, izduženim mračnim senkama i paletom "prljavih" boja postignuta je upečatljiva neo-noir atmosfera, čiju strogoću razbijaju "old-school" akcione scene. Satōva nostalgija za crtaćima uz koje je odrastao vrlo je upadljiva - arhaična tehnologija i "retro šik" izgled metalnih behemota ovom ostvarenju daju poseban šarm, pa čak i svežinu (ma koliko paradoksalno to zvučalo). Urbanističkim rešenjem Paradigm Cityja, ispunjenog art-deko objektima, aludira se na oštre klasne razlike - imućni građani žive pod geodetskim kupolama, a ostali izvan istih, u oronulim zgradama. (Zanimljivo je da se Rogerova rezidencija, uprkos njegovom povlašćenom položaju, takođe nalazi u sirotinjskom kvartu.) Izuzetan muzički skor Toshihika Sahashija donosi eklektičan spoj džeza, klasike i elektronike sa prizvukom 60-ih, a poletna tema Ruija Nagaija sa uvodne špice neodoljivo podseća na onu iz kemp-klasika Flash Gordon, u izvođenju kultnog rok sastava Queen.

Hiperstilizovan, odlično izrežiran i sadržajno bogat, The Big O je atipičan primer mecha-animea; uspešan eksperiment kojim će ljubitelji spomenute kategorije možda biti pomalo razočarani, a koji će zahtevnijoj publici pružiti više od očekivanog.

Self-conscious Suggestivism

A simple poem inspired by new David Lynch’s album

and nightmares disguised as dreams.

Conceived while crossing the pedestrian bridge

on a cold windy evening.

SELF-CONSCIOUS SUGGESTIVISM
(Black as Latent Cannibalism)

Pink is for the ladies,
for the gents is blue,
the Tunnel seems to glitter,
while I am passing through.

Yellow’s for the girls,
for the boys is green,
don’t forget to pray for me
or I might eat your spleen.

Viole(n)t are shadows,
gray are putrid skies,
we will be together
once our reason dies.

Black is the beginning
and black are drops of rain,
I cannot find the exit,
so I must endure this pain.

Futility

Searching for the ultimate (or at least artificial) truth,

while pretending that everything is perfectly fine with their lives,

Angel Boo and Sugar Bee unleash the fury of %^&#*.