"You take the mask off to often. And you know what they say about that..."
Pet žena i nijedan (vidljivi) muškarac. Perla gubi posao u luna-parku (bez posetilaca), gde je radila kao (Minnie Mouse) maskota i čija vlasnica joj je "najbolja prijateljica". Svakodnevno posećuje neprijatno belu bolnicu, u kojoj radi misteriozna medicinska sestra, zbog pročišćavanja svoje trule krvi (!). Nena, njena ćerka, rođena s jednom nogom kraćom od druge, podaje se (iluzornim) mušterijama za 2 zlatnika. Madrina (kuma?), njihova susetka, utehu pronalazi u ispijanju Féret-a i popunjavanju nagradnih tiketa sa vinskih boca, u nadi da će jednog dana otputovati...
Začudni svet Monobloca ispunjen je nostalgijom, depresijom, beskrajnim savladavanjem dokolice i izvitoperenim (polusintetičkim?) emocijama, a nagrižen nestajanjem, koje kao da je dostiglo svoj vrhunac i zaustavilo se u jednoj tački, jer više ničeg nema da ga resetuje. Shodno tome, postavlja se pitanje: Da li njih pet zaista postoje ili su samo odjeci nekadašnjih života, koji uporno istrajavaju između oronulih zidova stambenog bloka, i lepe se za ono malo pustoši izvan njega? Njihovi dijalozi, dovedeni na granicu sa Apsurdom, dokaz su kidanja veze sa stvarnošću (onakvom kakvu mislimo da poznajemo) i zalaženja u Zonu Podsvesnog (ili pak Nadsvesnog), izgrađenoj na temeljima ekstremnog eskapizma. Nemoguće je utvrditi šta je to što ih pokreće, zašto se uopšte trudi da ih pokrene i kuda ih vodi, kao što najčešće nije moguće racionalizovati snove, od čijih je najturobnijih, ali i najzategnutijih niti ovo ostvarenje satkano.
Začudni svet Monobloca ispunjen je nostalgijom, depresijom, beskrajnim savladavanjem dokolice i izvitoperenim (polusintetičkim?) emocijama, a nagrižen nestajanjem, koje kao da je dostiglo svoj vrhunac i zaustavilo se u jednoj tački, jer više ničeg nema da ga resetuje. Shodno tome, postavlja se pitanje: Da li njih pet zaista postoje ili su samo odjeci nekadašnjih života, koji uporno istrajavaju između oronulih zidova stambenog bloka, i lepe se za ono malo pustoši izvan njega? Njihovi dijalozi, dovedeni na granicu sa Apsurdom, dokaz su kidanja veze sa stvarnošću (onakvom kakvu mislimo da poznajemo) i zalaženja u Zonu Podsvesnog (ili pak Nadsvesnog), izgrađenoj na temeljima ekstremnog eskapizma. Nemoguće je utvrditi šta je to što ih pokreće, zašto se uopšte trudi da ih pokrene i kuda ih vodi, kao što najčešće nije moguće racionalizovati snove, od čijih je najturobnijih, ali i najzategnutijih niti ovo ostvarenje satkano.
Iako su metode kojima se Ortega služi konvencionalne, rezultat je krajnje neuobičajen, budući da sve što vidite i čujete liči na (opipljivu) manifestaciju neopisivog, apstraktnog. Dešifrovanje njegovog sistema simbola deluje kao zadatak čijim biste rešavanjem dospeli u situaciju da budete preplavljeni lopticama od papira, prethodno ispunjenim brojnim znacima pitanja i svakojakim brljotinama, stalno se vraćajući na početak, u nadi da ćete otkriti korak u okviru koga ste počinili grešku.
Zahvaljujući impresivnoj kreativnoj snazi i hrabrosti mladog reditelja, sjajnoj fotografiji Jorgea Pastorina (početnika u poslu, ako je verovati podacima sa imdb-a), sa hipnotišućim tonovima braon, crvene, narandžaste i žute u izobilju, i milozvučnim melodijama (umetnutim u uznemirujuće brujanje) Leandra Chiappea, kojima preovlađuju jecaji gudačkih instrumenata, Monobloc je nepravedno marginalizovano remek-delo savremenog nadrealnog filma.
No comments:
Post a Comment