Za par dana počinje 47. FEST iz čijeg programa izdvajam šest odgledanih filmova koje bih reprizirao na velikom platnu (ukoliko bi milošću distributerskom stigli do niških bioskopa), i još toliko neodgledanih koji su mi pažnju privukli trejlerom, zvučnim imenom ili recenzijom (za Variety).
Neznatno inferiorniji rimejk ili bolje reći 'reimaginacija' kultnog, hiperstilizovanog ostvarenja Darija Arđenta (koji, nažalost, već dugi niz godina nije isporučio ništa vredno spomena, a kamoli gledanja). Moj mini-prikaz možete pročitati ovde.
Glumac Pol Dejno se odlično snalazi iza kamere, po prvi put u rediteljskoj stolici, što se prevashodno ogleda u uspešnoj saradnji sa kolegama, Keri Maligan, Džejkom Džilenholom i mlađanim Edom Oksenbuldom (koji demonstrira raskošan talenat), ali i u izvrsnoj fotografiji pretežno hladnih boja, gusto protkanoj (Edvard) hoperovskom melanholijom. Njegovu socijalnu melodramu, odnosno (univerzalnu) priču o odrastanju u disfunkcionalnoj porodici, kao da opseda duh starog Holivuda, pri čemu je romantizovanje prošlosti vešto izbegnuto.
Uprkos intenzivnoj promociji i hvalospevima kritike, potencijalne dobitnike Oskara obično zaobilazim u širokom luku, ali mi je drago što sam u slučaju Zelene knjige napravio izuzetak. Iako didaktična, proračunata, politički (pre)korektna i krcata stereotipima, ova biografska dramedija, koja se da opisati i kao "feel-good road & buddy movie", osvaja nadahnutom vizualizacijom, izuzetnom glumom Maheršale Alija i Viga Mortensena, kao i šmekerskom režijom Pitera Farelija koji nas na krilima klasične i džez muzike vraća u živopisne šezdesete.
Svojim najpristupačnijim ostvarenjem, Jorgos Lantimos nastoji da pomiri ukuse glavnotokovske publike i poklonika "grčkog čudnog talasa", isporučujući elegantnu, feministički intoniranu kostimiranu dramu suptilno začinjenu iščašenim humorom i bizarnim detaljima. Snaga Miljenice počiva na ekstravagantnom dizajnu kostima i produkcije, fetišizaciji širokougaonog objektiva, ali iznad svega, na glumačkim bravurama Eme Stoun, Rejčel Vajs i posebno upečatljive Olivije Kolman.
Ukoliko Tajnu srebrnog jezera prihvatite kao film koji sebe ne uzima previše ozbiljno (a pritom gajite iracionalnu naklonost prema Southland Tales), zauzvrat ćete dobiti bestidno "stonerski" omaž Hičkoku i Linču, tj. klasičnom i neo-noaru, i biti postepeno uvučeni u hotimično haotični svet tajnih zavera i uvrnutih urbanih legendi, sa simpatičnim zgubidanom Semom (u tumačenju Endrjua Garfilda) kao jedinim vodičem.
Daleko konvencionalniji od Orteginih ranijih radova poput fantazmagorične misterije Monobloc ili postapokaliptične drame Prljavi sveci (Los santos sucios), ovaj krimi-biopik ne unosi revoluciju u žanr, ali je zato stilski gotovo neodoljiv, dok za debitanta Lorenca Fera u ulozi naslovnog "crnog anđela" označava sjajan početak karijere.
☼☼☼
Deluje kao najeksperimentalniji film u FEST-ovskoj ponudi, a predivan crno-beli zapis sa šesnaestomilimetarske trake sasvim sigurno ne može da škodi uživanju.
Ime Đerđa Palfija i razočaranje teško da mogu da se nađu u istoj rečenici.
Mađarska ima dugu tradiciju jedinstvenih animiranih filmova, a dugometražni debi Milorada Krstića, multidisciplinarnog umetnika rođenog u Sloveniji, izgleda kao prirodan nastavak iste.
"... His encyclopedic knowledge of art history and love for world cinema shines through every frame of the hand-drawn film. Close viewing yields numerous references, from Dalí to de Chirico, Eisenstein to Hitchcock (the suspense master’s iconic profile shows up in some unexpected places), and Elvis (à la Warhol) to Rocky. Most of the characters sport faces that would be right at home in Picasso’s cubist period and even the title character’s name references Rubens and Rembrandt." (Alissa Simon, Variety)
"... His encyclopedic knowledge of art history and love for world cinema shines through every frame of the hand-drawn film. Close viewing yields numerous references, from Dalí to de Chirico, Eisenstein to Hitchcock (the suspense master’s iconic profile shows up in some unexpected places), and Elvis (à la Warhol) to Rocky. Most of the characters sport faces that would be right at home in Picasso’s cubist period and even the title character’s name references Rubens and Rembrandt." (Alissa Simon, Variety)
"Part loopily queer sci-fi thriller, part faux-naive political rallying
cry, glued together with candyfloss clouds of romantic reverie, it’s a
film best seen with as little forewarning as possible: To go in blind is
to be carried along by its irrational tumble of events as blissfully
and buoyantly as its empty-headed soccer-star protagonist." (Guy Lodge, Variety)
Moram da priznam da sa većim delom Helmerovog opusa nisam upoznat, ali mi je njegova "polunema" romantično-postapokaliptična dramedija Tuvalu jako draga, a glumačka postava koju, između ostalih, čine Miki Manojlović, Deni Lavan i Čulpan Kamatova, prilično obećava.
Sinopsis nagoveštava elemente magičnog realizma, a dodatnu dozu magije pružaju staklasto plave oči Brune Linzmajer u kombinaciji sa kompjuterski animiranim rojem leptirova...
Kadar iz filma Tri pisma Polu Morisiju
