Češko-nemačka koprodukcija Tři oříšky pro Popelku (Drei Haselnüsse für Aschenbrödel), koja u nekoliko evropskih zemalja uživa status omiljenog prazničnog filma, zasnovana je na bohemijskoj folklornoj verziji priče o Pepeljuzi, koju je zapisala Božena Němcová (1820-1842). Lešnici iz naslova (koji ispunjavaju želje) zamena su za dobru vilu, dok je glavna junakinja aktivnija i buntovnija od većine ostalih inkarnacija.
Ulogu "emancipovane" Pepeljuge, smele, sposobne i samouverene devojke koja je vekovima ispred svog vremena, briljantno tumači ljupka i harizmatična Libuše Šafránková koja se, pored sestre Miroslave, pojavljuje i u melanholičnoj fantaziji Malá morská víla (1976), jednoj od najvernijih i najoriginalnijih adaptacija Andersenove čuvene bajke. Sa druge strane, Pavel Trávnícek uspešno iznosi lik pomalo detinjastog princa, koji se ne ustručava da prekrši pravila dvorskog života, pa koristi svaku priliku da pokida "kraljevske okove", stalno izbegavajući časove plesa i lekcije iz istorije. Oboje pokazuju izvestan nivo nezavisnosti, temelja buduće veze, u kojoj nije dovoljno samo to da cipela pristaje, već i da uslovi koje Pepeljuga postavlja budu ispunjeni.
Specifičnosti njihovih karaktera, putem kojih se reditelj udaljava od klišea, pojedini analitičari pripisuju uticaju tadašnjeg socijalističkog uređenja koje je, makar u teoriji, podrazumevalo i polnu ravnopravnost. Ovakav pristup, uz "prizemljenje" fantastičnih elemenata i primetno skroman budžet, nimalo ne oduzima od magije filma, niti u sebi sadrži tragove ironije, otvarajući put stvaranju prijatne atmosfere.
Nežne, pseudo-renesansne melodije kao da tope snežni pokrivač fino oslikanih predela (oko zamkova Švihov i Moritzburg), inspirisanih "zimskim platnima" Pietera Breugela. Mekoća osvetljenja/fotografije pandan je eteričnosti dvadesetogodišnje Šafránkove, čije milo lice je ozareno čak i onda kada su joj obrazi čađavi. Lepota neodoljive glumice dolazi do izražaja kako u prljavoj i jednostavnoj "radničkoj uniformi", tako i u raskošnijim kreacijama umetnika Theodora Pištěka, nagrađenog Oskarom za rad na Amadeus-u Miloša Formana deset godina kasnije. Njegov detaljan dizajn savršeno se poklapa sa Vorlíčekovom vizijom - ekstravagantnom nošnjom ohola maćeha podvrgnuta je podsmehu, upadljivim detaljima naglašena je prinčeva ekscentričnost, a različitim svečanim odorama istaknut je primamljiv sjaj plemićkog bala.
Iako nije lišen nedostataka (u koje spada prekomerno sentimentalna vokalna kompozicija u epilogu), Tři oříšky pro Popelku predstavlja toplo eskapističko utočište za sve (a posebno nostalgične) ljubitelje bajki...
No comments:
Post a Comment