Rediteljski prvenac Yasuakija Nakajime je, baš kao što i sam naslov nagoveštava, postapokaliptična drama, a usredsređuje se na borbu za opstanak šačice preživelih nakon III svetskog rata. Četvorica muškaraca i jedna žena izgubili su sposobnost govora i primorani su na neverbalnu komunikaciju, u čemu leži i najveća ironija ovog ostvarenja, budući da svi dolaze iz sveta u kome je nekad bilo moguće na najrazličitije, brze i efikasne načine stupiti u kontakt sa bilo kim, bilo kad i bilo gde. Vođeni primarnim instinktima i putenim nagonima, čini se da nijedno od petoro postmodernih kromanjonaca nije u stanju da se ostvari i kao individua i kao deo zajednice. To malobrojno krdo osuđeno je na propast, jer sa sobom nosi sva prokletstva ljudskog roda (na čelu sa onim o konstantno turbulentnoj koegzistenciji), mada im u osipanju, pored nerazumevanja, pomažu i ubojiti gasovi.
Kao glavni motiv u ovom futurističkom osvrtu na smrt i preporod čovečanstva izdvaja se voda. Na početku, ona mami glavnog junaka (koga tumači reditelj) iz skrovišta, u njoj (reci) zamalo se davi (da bi ga spasio budući suparnik), služi kao jedini izvor hrane (verovatno zaražene, ali ko može da bira u onako nezavidnoj situaciji), sredstvo je duhovnog pročišćenja (u kadi ukopanoj blizu hidranta) i instrument osvete iz ljubomore (spiranje crteža tročlane porodice sa zida podvožnjaka). U epilogu, umirujući zvuci talasa prigušuju plač novorođenčeta, simbolišući nadu i neizvesnost njegove sudbine.
Odsustvo dijaloga u potpunosti je nadomešćeno pokretima tela, facijalnim ekspresijama, postupcima, dahtanjem, siktanjem, cijukanjem i režanjem, čime su jasno definisani karakteri protagonista, njihove emocije i međusobni odnosi, a dopunjeno Nakajiminim hirovitim zvučnim dizajnom i ambijentalnim skorom Hiroa Ohte. Minimalističke kompozicije besprekorno su integrisane u sumorne crno-bele kadrove, pa tako, na primer, scenu pribegavanja kanibalizmu, kao jedinom spasu za trudnicu, prati disonantni, shizofreni solo na saksofonu. Opustošeni urbani krajolici, po kojima su rasuti ostaci napredne civilizacije (lutka, kante, erotski magazin, automobilske gume, komadi nameštaja itd) prelepo su uslikani kamerom Carolyn Macartney. Sveprisutno sivilo ublaženo je uvođenjem svojevrsnih "comic relief" likova, kakav je zabavljač u kariranom sakou i prugastim pantalonama (Moises Morales), ili mladi crnac sa pomerenim smislom za modu, koga poslednjeg upoznajemo (Oscar Lowe). Simpatična Jacqueline Bowman briljantna je u kombinovanju stidljivosti i senzualnosti, detinje nevinosti i slepe odanosti nabusitom i povređenom mužu (Zorikh Lequidre), a prirodnost Yasuakija Nakajime ukazuje na to da se podjednako dobro snalazi i kao glumac.
Iako počiva na premisi koja je u prošlosti bila obrađivana ko zna koliko puta, sedamdesetominutni After the Apocalypse se od sličnih filmova izdvaja zahvaljujući specifičnom senzibilitetu i efektnoj "oskudnosti", u kojoj se ogleda razoreno okruženje...
No comments:
Post a Comment