Vera (Francisco Athié, 2003)

"... According to writer-editor-director Athié, Vera "means trust and faith in Cyrillic (Russian), the truth in Italian, the side of the road in Spanish, and it is a very beautiful feminine name. Therefore, in a way, it points to the faith and trust you need to follow a path that is true to your own perception of the otherworldly" ..."

iz recenzije Roberta Kesera za BrightLightsFilm.com

Iako do sada nisam imao prilike da vidim ijedan Athiéev film, pretpostavljam da, na duhovnom nivou, Vera za njega predstavlja otprilike isto što i The Holy Mountain za Jodorowskog, Tenshi no Tamago za Oshiija ili Ascension za Hussaina. Takvu pretpostavku nije teško izvesti, s obzirom na to da vas, nalik pomenutim ostvarenjima, i ovo (ako mu se u potpunosti prepustite) vodi u nadahnjujuću nadrealnu avanturu, pružajući prosvetljujuć doživljaj.

Nakon konvencionalnog uvoda, koji počiva na jednostavnom "zapletu", Vera se lagano pretvara u metafizičku fantaziju, koja bi mogla biti snoviđajno putešestvije starca Juana, njegova halucinacija o onome što prethodi nastanku života ili, što je najverovatnije, meditacija o smrti i prelasku na onu stranu. Crpeći inspiraciju iz religije plemena Maja i hrišćanstva, Athié se ne ustručava da ovo dvoje stopi u Jedno, pri čemu ih istovremeno suprotstavlja i pokušava da ostvari simbiotičku vezu između paganskih i hrišćanskih verovanja. Pepelna pustinjska oluja, kazan sa kipećom vodom (u koji Juan mokri i prosipa krv sa svog spolovila!), rađanje Boginje, njegovog vodiča, iz kosmičke skrame, njen ritualni ples sa kosturčetom, kao i penjanje uz koren ogromnog drveta neki su od znakova na putu spoznaje večnog mraka, odnosno svetlosti. Na gledaocu je da odluči da li će prihvatiti autorovu nenametljivu viziju, prepoznajući u njoj svoja razmišljanja, ili je posmatrati sa distance, kao svojevrstan "mind-trip".

Uloga Boginje poverena je Urari Kusanagi, japanskoj Butō plesačici, koja, već prvom pojavom, hiptnotiše neprikosnovenom gracioznošću i eteričnošću, uveravajući vas da (uz odgovarajuću šminku, naravno) poseduje sve kvalitete nad-bića, dok svaka scena u kojoj se pojavljuje opčinjava nezemaljskom lepotom. Sa druge strane, Marco Antonio Arzate u ulozi Juana, prikazan je kao očinska figura, običan čovek koji je, u prvoj polovini, prepušten sam sebi i koji u svojoj neizbežnoj smrtnosti, otelovljuje čitav ljudski rod. Budući da je dijalog sveden na minimum, od velike važnosti je nemušti jezik pokreta kojima dvoje protagonista bez smetnje komuniciraju.

Snimljen u planinama i podzemnim pećinama Yucatána, ovaj film je vizuelno besprekoran i gotovo da nema kadra koji ne impresionira. Čak ni retki, neupeglani specijalni efekti ne uspevaju da pokvare magiju koju Athié kreira upotrebom fascinantnih prirodnih lokacija. Naprotiv, oni su samo dopuna, a ne i nosilac slika kojima vam se Vera obraća (nalik skorašnjem Refnovom remek-delu Valhalla Rising). U određenim segmentima, čini vam se da ulazite u kakav uzvišeni um kojim nesmetano plutaju simboli drevne civilizacije - sličan efekat postiže i jedan od Matsumotoovih kratkometražnih eksperimenata, Enigma: Nazo. Mračna, ambijentalno-folklorna muzička podloga, isprekidana propovedima šamana na majanskom, savršeno se upija u mističnu atmosferu, koja obuzima do poslednjeg minuta (uključujući i "credits").

Vera je stanje svesti...

Oficijelni sajt / A Roadmovie to the Soul