Ri-teun (Kim Byeong-woo, 2008)

While watching the film, like we recognize as if the film were real, the characters will be recognized as they were real.
The characters are not the writer's creatures but organisms and are autonomous in the story. Therefore, the earnest feeling of the characters is same as ours.
I ask the characters a question: "Do you want to be written in the story or to write the story?"

Kim Byeong-woo

Oronulo, prljavo kupatilo. "A" se budi u kadi i shvata da mu je izvađen desni bubreg. U potrazi za nestalim organom, "A" nailazi na scenaristkinju od koje saznaje da je on zapravo lik nedovršenog scenarija, da se film trenutno snima i da će uskoro sresti glumca koji ga tumači. Kad ona nestane, "A" kreće u poteru za završnicom priče, zajedno sa ekipom na setu.

Podeljen u četiri sekvence (Character, Writer, Actor & Director, Ending), niskobudžetni  i nezavisni Ri-teun nas svom silinom uvlači u uvrnuto, košmarno, donekle "linčovsko" okruženje, izgrađeno na izvitoperenom preklapanju stvarnosti i fikcije, iz čijih je kandži teško izvući se, kada se nađete u njihovom zagrljaju. Ove dve krajnosti nemilosrdno gaze jedna preko druge, u nepravilnim ciklusima razmene uloga, tako da nikad niste sigurni koja je od njih dve dominantnija. I taman kada pomislite da je tom zbunjujućem nadmudrivanju došao kraj, one vas iznenade nekim novim prljavim potezom.

Istovremeno nadmen i samokritičan, Byeong-woo maestralno otelovljuje gorenavedenu zamisao o filmskom liku, kao živom organizmu, koji pokušava da se izbori sa bolom i krvari, uprkos činjenici da je samo plod nečije mašte, dok neretko nervoznim pokretima kamere podražava njegovu rastrojenost. Deleći svoju ličnost na dvoje suprotstavljenih, tj. na reditelja i scenaristkinju, autor u pozadini vodi glasan razgovor sa samim sobom, i pritom čvrsto drži upravljačke konce u rukama. Snažnim kontrastom između naglašenih, "bučnih" boja (tamnoplava, kao dominantna) u scenama koje pripadaju fantaziji, odnosno ispranim, gotovo monohromatskim tonovima za svet iza kulisa, ostvaruje hiperstilizovanu vizuelizaciju, karakterističnu za južnokorejsku kinematografiju, a paralelnu osnovnoj ideji. Pažljivim odabirom ambijentalne muzike, uz dva klasična dela (Liszt i Chopin), doprinosi čeličenju bezizlazne atmosfere koja već od prvog kadra u potpunosti obuzima gledaoca. Byeong-wooova vizija ne bi bila zaokružena, da nije bilo glumaca koji su ozbiljno prihvatili svoje zadatke, možda i nesvesni da postaju učesnici jedinstvene igre, kojom on gospodari.

Ri-teun je glasna meditacija o stvaralaštvu, dobronamerna lekcija za buduće filmadžije i ostvarenje koje me je podsetilo na jedan deo pesme Push It benda Garbage:

"This is the noise that keeps me awake,
my head explodes and my body aches..."

Kamo sreće da je više ovakvih eksplozija.