"Sex and politics go well together, and it is easy to understand why. They each offer what the other cannot, and jointly they help to form the internal structure of a human being, shaped through complex decisions, affiliations and identifications. Heroic Purgatory goes to great abstract lengths to bring such essential ponderings to the viewer, doing so through an elaborate aesthetic and exceedingly sporadic narrative..."
(review by Smart @ Bear's Film Journal)
Ako je suditi po Herojskom čistilištu, japanski novi talas ("nuberu bagu") zapljuskuje još snažnije, smelije i avangardnije od francuskog i, uprkos neospornim sličnostima, poseduje "visok nivo integriteta i specifičnosti", kako David Desser kaže u svojoj knjizi Eros Plus Massacre: Introduction to Japanese New Wave Cinema, nazvanoj prema godinu dana starijem Yoshidinom filmu Erosu purasu gyakusatsu.
Glavni junak, inženjer elektronike Rikiya Shoda, radi na projektu koji uključuje stvaranje laserskih zrakova. Pojavljivanje izgubljene (ili odbegle) tinejdžerke Ayu Keisake, koju njegova žena Nanako dovodi kući, i sumnjivog muškarca, koji se predstavlja kao Ayuin otac, pokreće sećanja na revolucionarnu prošlost. Upleten u lelujavu, ali neraskidivu mrežu seksa, komunizma, špijunaže, (lažnih?) otmica, (montiranih?) suđenja i (nerazjašnjenih) ubistava, Rikiya je, poput gledaoca, nemoćan da ustanovi identitet njenog tkača...
Enigmatičan i nelinearan narativ počiva na neprestanim vremensko-prostornim izmeštanjima, što za posledicu ima nemilosrdno rastakanje stvarnosti i njeno ponovno sjedinjavanje u obliku koji je neprepoznatljiv i koji prkosi zdravom razumu. Fragmentirani događaji sačinjavaju nestalan mozaik, a permutuju se prema varljivim pravilima logike snova. Neretko bizarni, dijalozi deluju kao iščašeni segment kakve filozofske rasprave ili se kreću apsurdnim putanjama lavirinta iz kog nema izlaza. Likovi čiji su obrasci ponašanja neobični, psiha rastrzana, emocije potisnute u drugi plan, a pojedine reakcije neočekivane sasvim razumljivo zrače hladnoćom (i na kraju dolaze do ćorsokaka), budući da su u potpunosti odvojeni od svog okruženja. Odglumljeni su bresonovski, sa povremenim naletima teatralnosti.
Ono što Yoshidi omogućava da ovakvu (eksperimentalnu) konstrukciju održava stabilnom, a postaje jasno u prvih par minuta, jeste besprekorna i podjednako nekonvencionalna vizuelizacija. Rengoku eroica je jedno je od najatraktivnijih crno-belih ostvarenja ikada snimljenih, ne samo u okviru dalekoistočne kinematografije, već i mnogo šire, tako da je za ne poverovati da je Genkichi Hasegawa, direktor fotografije, na njemu debitovao. U raspamećujućim kompozicijama kadrova ogromnu ulogu igraju naglašeni kontrasti i geometrijski oblici i tela, odnosno savremena arhitektura. Čak i onda kada su u procesu nastajanja ili nestajanja, objekti (betonski zidovi, staklene površine, pečurkasti stubovi itd) dominiraju nad glumcima, koji su najčešće skrajnuti ili "odsečeni" od vrata nadole. Preovlađujuća bela tišina i jezive horske melodije, kojima je akcentovana nekolicina scena, izgrađuju hermetičnu i hipnotišuću atmosferu.
Konfuzan sudar melodrame i misterije, obavijen ljušturom (pseudo)naučne fantastike, postavlja brojna pitanja, ali vas uskraćuje za sve odgovore... ili ih možda treba potražiti između redova i na marginama?
No comments:
Post a Comment