Tenjō Hen: Utsu no Miko (Tetsuo Imazawa, 1990-1992)

"Rin, Pyō, Tō, Sha, Kai, Jin, Retsu, Zai, Zen."

Nakon dva animirana filma iz 1989. i 1990. serijal "light novel"-a Keisukea Fujikawe dobio je još jednu (delimičnu) adaptaciju, OVA-u od trinaest epizoda objavljivanu u periodu 1990-1992. Smeštena u VIII vek, alegorična priča usredsređuje se na polutana Utsunomika, koji u pratnji četvoro (budućih) Shugendō monaha i mističnog bića Kijimune, odlazi na duhovno putešestvije, kako bi od svog oca, Boga Severne Zvezde, zatražio pomoć u borbi protiv carevih ugnjetavača na Zemlji. Po odlasku u Nebesko Kraljevstvo, mladić prolazi kroz brojna iskušenja, suočavajući se sa sopstvenim strahovima, ali i sa jogunastim, sebičnim, impulsivnim i osvetoljubivim bogovima.

Pod maskom egzotične romantično-avanturističke fantazije, duboko ukorenjene u japanskoj mitologiji i budističkom verovanju u reinkarnaciju, skriva se blaga kritika zloupotrebe vlasti. U žongliranju intrigantnim idejama, reditelj Tetsuo Imazawa i scenarista Sukehiro Tomita nisu baš najspretniji, a njihova nepreciznost uočljiva je i u preplitanju pripovedačkih niti i definisanju sporednih likova. Posvećujući najviše pažnje preobražaju glavnog junaka, hrabrog, istrajnog i pomalo naivnog idealiste, njegovom odnosu sa krotkom i samopožrtvovanom Kagami i iscrpljujućim okršajima sa nabusitim Taishakutenom, zapovednikom božanske bratije, oni poručuju da ne treba potcenjivati snagu ljubavi i ljudske volje za preživljavanjem.

Nedostatke ovog ostvarenja donekle nadomešćuju odlična glasovna gluma, maštovit dizajn, solidna animacija, čiji kvalitet dolazi do izražaja u akcionim scenama, i harmonična muzička podloga, kojom dominiraju eterični zvuci tradicionalnih instrumenata. Posebno atraktivan jeste prikaz nadrealnih predela (rajskih šuma, pašnjaka, reka i lovišta), kao i izgled broda Tenshosen, nalik feniksu koji para oblake. Tenjō Hen: Utsu no Miko deluje kao grubo obrađeni dragulj nestalnog sjaja ili kao zaboravljena legenda, pohabana od silnog prepričavanja...