Norman McLaren (1914-1987), rođeni Škotlanđanin, bio je jedan od najplodnijih i najnagrađivanijih animatora i reditelja u domenu kratkometražne forme, poznat po radu za NFB (Nacionalni filmski odbor Kanade), ali i kao pionir u brojnim oblastima filmotvorstva. Narcissus, njegova labudova pesma, poslednji je i najduži u trilogiji eksperimentalnih baletskih filmova, a prethode mu halucinogeni Pas de deux (1968) i umirujući Ballet Adagio (1971).
Kao što se po naslovu da pretpostaviti, u pitanju je adaptacija mita o Narcisu (u svojoj ulozi dominantan Jean-Louis Morin), tačnije slobodno tumačenje Ovidijeve verzije istog. Mladićeva bezosećajnost i ponos, koji su doveli do odbacivanja udvarača, i, naposletku, zaljubljivanje u sopstveni odraz prikazani su kroz tri sjajna dueta, sa nimfom Eho (Sylvie Kinal), prijateljem (Sylvain Lafortune) i, zahvaljujući primeni split-screen tehnike i višestruke ekspozicije, alter egom. McLaren pribegava principu "manje je više", pa je tako scenografija gotovo nepostojeća (sasvim crna pozadina) ili svedena na minimum (u sceni sa "ogledalom" i u epilogu), a kostimi vrlo oskudni, što gledaocu omogućava da pažnju podredi savršeno izvajanim telima i senzualnim pokretima balerine i baletana. Njihova hipnotišuća elegancija i neosporna erotičnost precizno su uhvaćeni okom kamere, a ispraćeni eteričnim muzičkim skorom u kome se harmonično prepliću zvuci klavira, harfe, flaute i opojnog ženskog vokala. Majstorska montaža, efektna koreografija i odlična režija ovu pronicljivu minijaturu dodatno čine izuzetnom, obezbeđujući joj status bezvremenog ostvarenja.
No comments:
Post a Comment