3 x Hi No Tori (1986, 1987)

-----------------
100-ti post. :)

-----------------

Hi no Tori (Phoenix) je (nedovršeni) serijal mangi, sačinjen od 12 knjiga, koje je autor, Osamu Tezuka (1928-1989), smatrao svojim životnim delom. Inspirisan žar-pticom iz animacije Конёк-Горбуно́к (Konjić Grbonjić) Союзмультфи́льм-a i mitološkom pticom Fenghuang, "otac mange", između ostalog, govori o reinkarnaciji i potrazi za besmtrnošću. Pored istoimenog igranog filma (prevedenog na engleski kao Firebird: Daybreak Chapter) iz 1978. u režiji Kona Ichikawe, dugometražnog animea Hi no Tori 2772: Ai no Kosumozōn (aka Phoenix 2772) i televizijske adaptacije od 13 epizoda iz 2004, sredinom osamdesetih su nastale i 3 OVA-e (u produkciji Madhouse Studios, Project Team Argos i Tezuka Productions), o kojima će ovde biti reči.

Hi no Tori: Ho-ō (aka Phoenix: Karma Chapter, 1986)

režija: Rintarō

trajanje: 60min.

Vođen legendom o Feniksu, dobronamerni vajar i drvorezac Akanemaru nailazi na jednorukog bandita Gaōa, koji mu uzima hranu i odeću, a zatim ga povređuje nožem, jer, kako kaže, "ne može da podnese one kojima su obe ruke čitave". Nakon kobnog susreta, njihovi se putevi razdvajaju, ali im sudbine ostaju tesno povezane...

Izdaja sopstvenih snova, iskupljenje putem isposništva i zloba ukorenjena u čovekovoj prirodi glavni su učesnici čudesne i ironične igre sudbine, koja se odvija paralelno sa dolaskom budizma u Japan. Nalik mudrom narodnom pripovedaču, Rintarō (Kujaku Ō, X, Metropolis) oživljava priču koja počiva na principima istočnjačke filozofije, tako da konstatno imate osećaj da čitate kakvu pripovetku iz bogatog folklornog nasleđa zemlje izlazećeg sunca. Suptilni elementi fantazije, sa Feniksom na čelu, predstavljaju oličenje neizbežnosti (smrti) i kazne (koju smo sami sebi odredili) za nedolične postupke, pre nego manifestaciju sveprisutnog i sveuticajnog božanstva. Poglavlje Karma postavlja pitanje o suštini ljudskosti, ali odgovor prepušta gledaocu, pružajući mu, kao pomoć, briljantnu karakterizaciju dvojice antiheroja.

Hi no Tori: Yamato Hen (aka Phoenix: Yamato Chapter, 1987)

režija: Toshio Hirata

trajanje: 50min.

Iako u sebi nosi duh(ovnost) Dalekog Istoka, ima nečeg šekspirovskog i metafizičkog u tragediji o Oguni i Kajiki, sinu i kćeri zaraćenih plemena Yamato i Kumaso. Snaga ljubavi, slabost mržnje, osveta, monstruozni običaji, sebično i  nemilosrdno ispisivanje stranica istorije, porodična čast i mračne tajne prepliću se u predanju o vrednosti života, koju Hirata (Pet Shop of Horrors) pažljivo prezentuje gledaocu. Umešanost feniksa je značajnija, te on (tj. ona) preuzima ulogu vodiča i, neretko, pomagača, odnosno više sile koja neposredno utiče na putešestvije smrtnika sa ovog na onaj svet. Slično svom starijem bratu, Yamato Hen nas podseća na zaboravljenu prošlost i poseduje bajkovita svojstva, dok su odnosi između likova realistični, a priča (zasnovana na mitu o princu Yamatotakeruu) vanvremenska. Jedino što izostaje jeste snažniji emocionalni udar u završnici, što mu se ne može zameriti, s obzirom na trajanje i brojne kvalitete, kako u stilu, tako i u sadržini.

Hi no Tori: Uchū Hen (Phoenix: Space Chapter)

režija: Yoshiaki Kawajiri
trajanje: 50min.

Za razliku od prve dve OVA-e, treća se, kao što se iz naslova može zaključiti, odigrava u dalekoj budućnosti, tačnije 2557. godine. Tokom povratka petočlane posade sa planete Zaltzu na Zemlju, zalutali asteroid udara u svemirski brod. Uključuje se alarm, njih četvoro se budi iz kriogenog sna i odlazi na most, gde ih čeka mumificirani peti član, Makimura. Pošto ustanovljuju da je oštećenje nemoguće sanirati, napuštaju letelicu u kapsulama za spasavanje, da bi im se ubrzo pridružila još jedna - Makimurina...

Uchū Hen donekle napušta mitološki koncept i predstavlja se kao intrigantna misterija, koju nam Kawajiri otkriva kroz retrospektivne scene, vešto izgrađujući napetost do otkrovenja u završnici. U ovom naučnofantastičnom trileru, večnost/besmrtnost je jednaka prokletstvu. Ljudska rasa je, uprkos tehnološkom napretku, već do guše potopljena u moru dekadencije, posrnula usled svemirskog ludila, a ogorčeni Feniks je u svakom trenutku spreman da njene pripadnike kazni za nepoštovanje vlastitog i tuđih života.

Zajedničko svim poglavljima jeste skoro savršeni sklad u kombinovanju činilaca jednog animiranog ostvarenja,  pažljivo skrojen scenario, sigurna režija, jasno definisani likovi koje krasi prelep old-school dizajn Akija Sakaija, ambijentalni synth-skor koji ne zvuči otrcano, kao i Tezukin zaštitini znak Saruta, u tri inkarnacije, čiji je baburast nos mnogo više od groteskne fizičke osobenosti. Hi no Tori triptih je blistavi primer tradicionalne japanimacije.