Veteran animacije Ričard Vilijams najpoznatiji je po radu na filmu Ko je smestio zeki Rodžeru? i problematičnoj produkciji fantazije Lopov i obućar (aka Princeza i obućar / Arapski vitez), koja nije dovršena onako kako je on zamišljao. Šestominutni Prolog, kao što se i može zaključiti, nije ništa više do uvod u obimniji projekat, a u pitanju je adaptacija Aristofanove komedije Lizistrata, čiji je (šaljivi) radni naslov Da li ću poživeti da ovo završim? Ako bi ga trebalo opisati u samo jednoj reči, bila bi to - virtuoznost. Ali idemo redom.
Igrana sekvenca prikazuje oštrenje drvenih olovaka i bojica, najavljujući primenjenu tehniku. Izborane ruke, koje odaju (osamdeset i tri) godine autora, postavljaju list hartije sa ilustrovanim naslovom, a potom i prvi kadar sa pupoljcima i cvetovima, koji ubrzo oživljavaju. Vidimo pčelu, koja skuplja polen, i leptira, koji sleće na list, ali idilična slika prirode počinje da se raspada sa pojavom četvorice vojnika. Dva para atinskih i spartanskih ratnika suočavaju se na utrini i bore do smrti. Iz njihovih očiju sevaju mržnja i neustrašivost, ali čim potekne krv, izraz agonije deformiše im lica. Svedok okršaja, preneražena devojčica, trči u zagrljaj starijoj ženi, verovatno babi, čiji opominjući pogled označava kraj.
Realističan crtež i impresivan kvalitet animacije navode na pomisao da je Vilijams pribegao rotoskopiji, ali to nije slučaj - iza njega su decenije studioznog posmatranja ljudskih pokreta. Iako veći deo površine svog "platna" ostavlja (prljavo)belim, usredsređujući se na interakciju među likovima, Majstor nas ostavlja bez daha i podseća na ružnoću nasilja, ma koliko lepa i veličanstvena bila umetnost koja je oslikava. Minucioznost sa kojom stvara ogleda se u gotovo svakom frejmu, posebno u sekvenci tokom koje maslačak pleše sa vetrom ispred lica mačevaoca. Uprkos tome što priča i protagonisti nisu zaokruženi, opčinjava poetičnost kojom je ovde "uhvaćeni" kvazi istorijski momenat oplemenjen...
No comments:
Post a Comment