Tajvanska plesna trupa Cloud Gate formirana je 1973. godine. Njen osnivač Lin Hwai-min, pisac, pedagog, koreograf, umetnički direktor i operski reditelj, mnogo puta je impresionirao kako domaću, tako i svetsku kulturnu scenu inovativnim pristupom baletu, osvojivši brojna priznanja i nagrade. Stalno stremeći ka drugačijem izrazu, okreće se azijskoj mitologiji i kombinuje uticaje kineske, japanske i zapadnjačke tradicije sa stanovišta moderne estetike. Za zadivljujuću fizičku i mentalnu spremnost njegovih strogo disciplinovanih saradnika od presudnog značaja je upražnjavanje meditacije i borilačkih veština.
Kontemplativna, hipnotišuća, mistična i visceralna, predstava Songs of the Wanderers inspirisana je religioznim običajima sa Dalekog istoka, ali i Hwai-minovim hodočašćem do hramova Bodgaje, gde je prema budističkim legendama princ Sidarta Gautama postigao potpuno prosvetljenje. Govori o potrazi za mirnoćom uma, ali i o suočavanju sa konačnošću, ljudskoj agoniji i neizbežnosti smrti. Premošćavajući jaz između profanog i svetog, senzualnog i duhovnog, delo je sublimne lepote i neverovatne snage, poput kakvog ekstatičnog paganskog rituala, zbog čega je nezaobilazno poređenje sa revolucionarnim Posvećenjem proleća Igora Stravinskog.
Čistom poezijom zaslepljujućih, dramatičnih, usporenih ili eksplozivnih pokreta plesači demonstriraju besprekornu kontrolu nad svojim telima. Pri formiranju kompleksnijih figura u nekoliko navrata oslanjaju se na duge račvaste motke, na čijim krajevima su pričvršćeni praporci. Kao da su zaposednuti onostranim silama, istežu se i grče, prepliću udove, šire i skupljaju prste, neretko odajući utisak tek probuđenih voštanih skulptura. Sve vreme (nepunih šezdeset minuta u DVD verziji, a čak pola sata duže prilikom živog nastupa!) jedan od njih stoji sklopljenih ruku, kao u molitvi, naoružan natčovečnom koncentracijom, dok na njega pada tanki mlaz šafran-pirinča.
Više od tri tone zlatnožutog zrnevlja iskorišćeno je za oživljavanje minimalističkog, delikatno osvetljenog seta. Na početku, ono formira krivudavu reku, da bi kasnije pljuštalo kao kiša, prskalo i iskrilo nalik vatrometu i obrušavalo se u slapovima na podijum, sve do "oslikavanja" spirale u epilogu. Suptilna šminka i asketski kostimi usmeravaju gledaočevu pažnju na sam performans, dok je Vermeiren nepogrešiv u "dokumentovanju" istog, što uveliko olakšava čitanje Hwai-minove koreografije, krcate simbolima. Egzotičnosti ovog skromnog spektakla doprinose gruzijske folklorne pesme - melanholično horsko pojanje, sporadično isprekidano kratkim periodima tišine, u potpunoj je harmoniji sa nezaboravnim živopisnim slikama...
No comments:
Post a Comment