"Zakopaj me, ja sam ionako mrtav čovek."
Rafał Wojaczek - poljski pesnik, buntovnik (s razlogom), depresivni alkoholičar i samoubica. Sudeći po filmu koji mu je posvećen, u njegovom samodestruktivnom ponašanju postojalo je nešto mračno romatično, tužno poetično i, povrh svega, grandiozno i enigmatično. Gledajući delić jednog kratkog života, stiče se utisak da je Vojaček bio poput palog anđela, osuđenog na posleratnu komunističku pustinju u Poljskoj (tačnije, u Gornjoj Sileziji) kojoj, tako uzvišen, nikako nije mogao da pripada.
"I know if you ever leave my sight as a woman, naked as out of the water, then I won't be able to call you in case I call death from its rose..."
Prvi put se sa tragičnim junakom susrećemo onda kada, uz bučnu lomljavu stakla, prolazi kroz izlog (prizemnog) restorana. Sa ponekom ogrebotinom, on ustaje i teturajući se stiže do kuće svojih roditelja. Odlazak na grob rano preminule sestre, ismevanje vojnika, povremeni seks sa bolničarkom u psihijatrijskoj bolnici, neobična ispovest u crkvi, česta opijanja i spontani recitali u kafani (ili gde god stigne) deo su onoga što sledi do završnice koja jeste očekivana, ali svejedno dirljiva, pogađajući u srce i u nerv, a naglašena suptilnim zatvaranjem kruga nihilizma.
Brutalno sumorna atmosfera, koja od samog početka hvata za gušu i ne popušta, ostvarena je savršenim skladom potmule tišine, koju presecaju iznenadni (skoro izbezumljujući) "plehani" zvukovi i žalopojna muzika kafanskog benda (Majewski ima čudan smisao za humor), i Sikorine hipnotišuće crnobele fotografije, gde posebno treba naglasiti (ništavno) "crno". Statična kamera i retki, neosetni pokreti iste, karakteristični za Majewskog, u ovom slučaju dobijaju novo značenje, oslikavajući izgubljenost suicidnog uma i duha, dok je stanje u zemlji kojom vlada represivni sistem pametno i vešto sažeto u izlaganje (o javnim toaletima) jednog od Vojačekovih kolega. Posebna zasluga pripada i pesniku Krzysztofu Siwczyku (inače, naturščiku) za briljantno tumačenje glavnog lika, koje zasenjuje i čitav opus izvesnih nadri-glumaca.
Nakon delimično razočaravajućeg i monotonog Garden of Earthly Delights (eksperiment kakav reditelju sa već izgrađenim stilom uopšte nije bio potreban), Wojaczek je kao melem na ranu koji, ako bismo tražili pandan u muzici, zvuči kao ambijentalni dark metal sa anđeoskim ženskim vokalom i prodornim muškim growlom... Turobna biografska drama, par exellence.
Brutalno sumorna atmosfera, koja od samog početka hvata za gušu i ne popušta, ostvarena je savršenim skladom potmule tišine, koju presecaju iznenadni (skoro izbezumljujući) "plehani" zvukovi i žalopojna muzika kafanskog benda (Majewski ima čudan smisao za humor), i Sikorine hipnotišuće crnobele fotografije, gde posebno treba naglasiti (ništavno) "crno". Statična kamera i retki, neosetni pokreti iste, karakteristični za Majewskog, u ovom slučaju dobijaju novo značenje, oslikavajući izgubljenost suicidnog uma i duha, dok je stanje u zemlji kojom vlada represivni sistem pametno i vešto sažeto u izlaganje (o javnim toaletima) jednog od Vojačekovih kolega. Posebna zasluga pripada i pesniku Krzysztofu Siwczyku (inače, naturščiku) za briljantno tumačenje glavnog lika, koje zasenjuje i čitav opus izvesnih nadri-glumaca.
Nakon delimično razočaravajućeg i monotonog Garden of Earthly Delights (eksperiment kakav reditelju sa već izgrađenim stilom uopšte nije bio potreban), Wojaczek je kao melem na ranu koji, ako bismo tražili pandan u muzici, zvuči kao ambijentalni dark metal sa anđeoskim ženskim vokalom i prodornim muškim growlom... Turobna biografska drama, par exellence.
No comments:
Post a Comment