Coherence (James Ward Byrkit, 2013)
Prijatna večera, na kojoj se okuplja osmoro prijatelja, pretvara se u lanac neugodnih događaja pod uticajem "Milerove komete" koja prolazi pored Zemlje. Isključivanje telefona (i pucanje ekrana) nakratko prekida opušteno ćaskanje, a Em (Emili Foksler), čiji dolazak suptilno najavljuje nedaće, koristi priliku da izloži bizarnu priču koja se navodno odigrala u Finskoj 1923. Uz smeh neverice, grupa se vraća neobaveznim temama, a onda nestaje struja i miris panike počinje da ispunjava vazduh...
U svom prvom bioskopskom ostvarenju, Džejms Vord Birkit, scenarista animiranog filma Rango, plete intrigantnu naučno-fantastičnu misteriju, oslanjajući se na teorije o multiverzumu i crpeći inspiraciju iz kultnog serijala Zona sumraka. Paradoksalnu situaciju, izazvanu astronomskom anomalijom, koristi kao okvir za preispitivanje stvarnosti i bavljenje problemima identiteta i međuljudskih odnosa. Bez klasičnog scenarija, samo sa individualnim instrukcijama, u smeli eksperiment uvlači oktet svojih poznanika, uglavnom anonimnih TV glumaca, čije bravurozne improvizacije odišu spontanošću i prirodnošću. I dok njihovi (zbunjeni) likovi donose naizgled ispravne odluke, pokušavajući da se sete svega što su čitali o kvantnoj fizici i Šredingerovoj mački, Birkit uspostavlja klaustrofobičnu, donekle jezivu atmosferu. Kretanje ograničava na jednu (sopstvenu) kuću i deo zamračene ulice, u ulozi vremensko-prostornog procepa, a "crne pauze" u montaži služe mu kao markeri za odvajanje alternativnih stvarnosti. Ono što u njegovom filmu ume da iritira jeste hotimična "neurednost" u rukovanju kamerom, premda ista ima smisla kao dezorijentišući faktor, i raspričanost protagonista, kojom se često zanemaruje glavo načelo vizuelnih umetnosti. Uprkos tome, Coherence je sasvim solidna, gledanja vredna metafizička zagonetka.
Fire City: End of Days (Tom Woodruff Jr., 2015)
"Pakao je prazan, a svi đavoli su ovde." - citirajući Šekspira, Tom Vudruf Džunior uvodi gledaoca u svoj dugometražni prvenac, palp-noar-triler-horor-fantaziju nastalu putem kolektivnog finansiranja. Da se uopšte ne šali saznajemo već na samom početku, upoznajući se sa stanovnicima oronule stambene zgrade u siromašnom delu Los Anđelesa. Nekolicina demona, čija su prava lica skrivena od očiju smrtnika, živi među dilerima droge, narkomanima, prostitutkama i zlostavljačima dece i ljubavnih partnera. Hraneći se ljudskom patnjom, strahovima i izopačenošću, oni funkcionišu kao održavaoci status quo-a. Međutim, neko ili nešto preti da poremeti ravnotežu, a na (anti)heroju Etumu Vajnu je da otkrije ko ili šta je uzrok novog poretka stvari i da li / kako se on u njega uklapa.
Bilo da je posredi metafora o odnosu između vladajuće elite i običnih (potlačenih) građana ili demonizacija negativnih tekovina civilizacije, jedno je sigurno - Grad vatre je ono što bi na Zapadu nazvali "passion project". Tom Vudruf, koji je zavidnu karijeru izgradio kao majstor za specijalne efekte (The Terminator, Aliens, Straship Troopers, itd), vrlo dobro barata rediteljskom palicom, uspešno proširujući sumorni svet iz kratkometražnog prikvela Fire City: King of Miseries. Najbolju saradnju ima (očekivano) sa dizajnerskim timom iz kompanije ADI (Amalgamated Dynamics, Incorporated), čiji je čelnik, te smo u prilici da uživamo u sjajnim maskama sa retro šarmom. (Jedina ozbiljnija zamerka mogla bi se uputiti na račun sinhronizacije usana veprolikog Forda.) Kjaroskuro osvetljenje i fotografija Denija Grunsa čine da film izgleda kao kao neki zaboravljeni dragulj iz osamdesetih ili devedestih, dok su prljavi hodnici i stanovi protagonista utopljeni u "kisele" boje. Glumački ansambl se odlično bori sa teškom šminkom i prostetikom, ali i sa povremeno krutim dijalozima para neiskusnih scenarista, omogućavajući izbijanje emocija (i unutrašnje lepote) na površinu. Posebno bi valjalo pohvaliti slatku Kili Alonju, čiji lik (devojčica Sara) u nezahvalnu poziciju stavlja Etuma, u tumačenju Tobajasa Jelineka, koji po crtama lica i hrapavom glasu dosta podseća na Majkla Vinkota (The Crow) iz mlađih dana.
Čudan ritam kojim se odvija radnja možda će razočarati one koji (zbog reklamnog postera) očekuju više akcije, a ako su uz to još i pesimisti, nagoveštaj nade na kraju ovog egzistencijalističkog košmara verovatno neće lako progutati...
Fire City: End of Days (Tom Woodruff Jr., 2015)
"Pakao je prazan, a svi đavoli su ovde." - citirajući Šekspira, Tom Vudruf Džunior uvodi gledaoca u svoj dugometražni prvenac, palp-noar-triler-horor-fantaziju nastalu putem kolektivnog finansiranja. Da se uopšte ne šali saznajemo već na samom početku, upoznajući se sa stanovnicima oronule stambene zgrade u siromašnom delu Los Anđelesa. Nekolicina demona, čija su prava lica skrivena od očiju smrtnika, živi među dilerima droge, narkomanima, prostitutkama i zlostavljačima dece i ljubavnih partnera. Hraneći se ljudskom patnjom, strahovima i izopačenošću, oni funkcionišu kao održavaoci status quo-a. Međutim, neko ili nešto preti da poremeti ravnotežu, a na (anti)heroju Etumu Vajnu je da otkrije ko ili šta je uzrok novog poretka stvari i da li / kako se on u njega uklapa.
Bilo da je posredi metafora o odnosu između vladajuće elite i običnih (potlačenih) građana ili demonizacija negativnih tekovina civilizacije, jedno je sigurno - Grad vatre je ono što bi na Zapadu nazvali "passion project". Tom Vudruf, koji je zavidnu karijeru izgradio kao majstor za specijalne efekte (The Terminator, Aliens, Straship Troopers, itd), vrlo dobro barata rediteljskom palicom, uspešno proširujući sumorni svet iz kratkometražnog prikvela Fire City: King of Miseries. Najbolju saradnju ima (očekivano) sa dizajnerskim timom iz kompanije ADI (Amalgamated Dynamics, Incorporated), čiji je čelnik, te smo u prilici da uživamo u sjajnim maskama sa retro šarmom. (Jedina ozbiljnija zamerka mogla bi se uputiti na račun sinhronizacije usana veprolikog Forda.) Kjaroskuro osvetljenje i fotografija Denija Grunsa čine da film izgleda kao kao neki zaboravljeni dragulj iz osamdesetih ili devedestih, dok su prljavi hodnici i stanovi protagonista utopljeni u "kisele" boje. Glumački ansambl se odlično bori sa teškom šminkom i prostetikom, ali i sa povremeno krutim dijalozima para neiskusnih scenarista, omogućavajući izbijanje emocija (i unutrašnje lepote) na površinu. Posebno bi valjalo pohvaliti slatku Kili Alonju, čiji lik (devojčica Sara) u nezahvalnu poziciju stavlja Etuma, u tumačenju Tobajasa Jelineka, koji po crtama lica i hrapavom glasu dosta podseća na Majkla Vinkota (The Crow) iz mlađih dana.
Čudan ritam kojim se odvija radnja možda će razočarati one koji (zbog reklamnog postera) očekuju više akcije, a ako su uz to još i pesimisti, nagoveštaj nade na kraju ovog egzistencijalističkog košmara verovatno neće lako progutati...
No comments:
Post a Comment