Četiri godine nakon solidnog rediteljskog prvenca (Kari-gurashi no Arietti), Hiromasa Jonebajaši se vraća sa adaptacijom još jednog dela britanske literature, skoro u potpunosti se oslobađajući uticaja Hajaa Mijazakija. Radnju romana When Marnie Was There (1967) ilustratorke i književnice Džoun Gejl Robinson prebacuje sa obale Norfolka u ruralni Hokaido, zadržavajući pri tom imena dveju glavnih junakinja.
Likovno nadarena, ali introvertna i depresivna dvanaestogodišnjakinja Ana živi u hraniteljskoj porodici u Saporu. Zbog sve češćih astmatskih napada, njena pomajka odlučuje da je pošalje u priobalno mesto Kuširo, gde je vazduh čistiji. Tamo, devojčica odseda u udobnoj kolibi svojih rođaka, dobroćudnog bračnog para Oiva, provodeći dobar deo vremena u ispunjavanju bloka za crtanje. U staroj, naizgled napuštenoj vili u engleskom stilu upoznaje enigmatičnu vršnjakinju, plavokosu Marni, sa kojom se zbližava i počinje da deli tajne...
Ko je Marni - duh, stvarna osoba ili plod bujne mašte? Osim Ane, ovo pitanje postavlja i gledalac sve do (dirljivog) epiloga u kojem reditelj otkriva njen identitet - delimično rešenje zagonetke. Vođen idejom da ono što zamislimo često ume da bude lucidnije i opipljivije od onog što zaista postoji, Jonebajaši briše granicu između jave i snova, stvarnosti i fantazije, prošlosti i sadašnjosti. Ispredajući pitku i pronicljivu priču o odrastanju, usamljenosti, neverovatnom prijateljstvu i oslobađanju od osećaja nesigurnosti, dotiče se i nekolicine ozbiljnih tema, kao što su zanemarivanje dece i psihološki razvoj pojedinca.
Srce i srž narativa predstavlja Anina opsesija novostečenom drugaricom, tj. bliskost u njihovoj vezi, čija prava priroda biva rasvetljena na kraju filma. Uverljivosti tog odnosa i karakterizacije samih protagonistkinja značajno doprinose (emotivni) glasovi Sare Takatsuki i Kasumi Arimure, koje mogu da budu ponosne na svoj seiyū-debi. Ništa manje zaslužni nisu ni ostali članovi glumačke postavke, uprkos ili možda zahvaljujući tome što su većinu prethodnih uloga ostvarili u igranim ostvarenjima.
Ručno izrađena animacija ostavlja bez daha, iako ne zalazi u domen izmišljenih stvorenja, na koja su nas animatori iz Mijazakijevog studija navikli. Podjednako fascinantna je funkcionalna jednostavnost dizajna likova (Masaši Ando) i visok nivo detalja u velelepnim pozadinama, kako u enterijeru, tako i u eksterijeru. A posebno upečatljive su scene u "ukletom silosu", koje recenzent magazina "Holivud riporter" prikladno opisuje kao "Ghibli Gothic". U harmoničnom spoju sa lepršavim skorom pijaniste Takacugua Muramacua, niz hipnotišućih slika odiše toplinom, nostalgijom i melanholijom, budeći sećanja na detinjstvo...
Ko je Marni - duh, stvarna osoba ili plod bujne mašte? Osim Ane, ovo pitanje postavlja i gledalac sve do (dirljivog) epiloga u kojem reditelj otkriva njen identitet - delimično rešenje zagonetke. Vođen idejom da ono što zamislimo često ume da bude lucidnije i opipljivije od onog što zaista postoji, Jonebajaši briše granicu između jave i snova, stvarnosti i fantazije, prošlosti i sadašnjosti. Ispredajući pitku i pronicljivu priču o odrastanju, usamljenosti, neverovatnom prijateljstvu i oslobađanju od osećaja nesigurnosti, dotiče se i nekolicine ozbiljnih tema, kao što su zanemarivanje dece i psihološki razvoj pojedinca.
Srce i srž narativa predstavlja Anina opsesija novostečenom drugaricom, tj. bliskost u njihovoj vezi, čija prava priroda biva rasvetljena na kraju filma. Uverljivosti tog odnosa i karakterizacije samih protagonistkinja značajno doprinose (emotivni) glasovi Sare Takatsuki i Kasumi Arimure, koje mogu da budu ponosne na svoj seiyū-debi. Ništa manje zaslužni nisu ni ostali članovi glumačke postavke, uprkos ili možda zahvaljujući tome što su većinu prethodnih uloga ostvarili u igranim ostvarenjima.
Ručno izrađena animacija ostavlja bez daha, iako ne zalazi u domen izmišljenih stvorenja, na koja su nas animatori iz Mijazakijevog studija navikli. Podjednako fascinantna je funkcionalna jednostavnost dizajna likova (Masaši Ando) i visok nivo detalja u velelepnim pozadinama, kako u enterijeru, tako i u eksterijeru. A posebno upečatljive su scene u "ukletom silosu", koje recenzent magazina "Holivud riporter" prikladno opisuje kao "Ghibli Gothic". U harmoničnom spoju sa lepršavim skorom pijaniste Takacugua Muramacua, niz hipnotišućih slika odiše toplinom, nostalgijom i melanholijom, budeći sećanja na detinjstvo...
"Thirty years after the book was published, I heard how a Japanese man had recently arrived in the village looking for ‘Little Overton’. Many years before, as a young teenager, he had read When Marnie Was There in Japanese. The book had made a great impression on him and he very much wanted to see the place where the story was set. It was the end of September and he had booked a tour from Japan to London for a few nights. He spoke very little English and he had no idea where ‘Little Overton’ was. All he had was a copy of the book as his guide. So he took the train to King’s Lynn, as Anna had done; and finally caught the bus that goes along the coast. The bus was full of people, who were all very kind – but no one knew where ‘Little Overton’ was. At each stop the passengers got off until he was the only person left. He began to get rather anxious. Then as the bus turned he saw the windmill.
ReplyDelete“Stop, stop!” he said, “This must be it!” And he leapt off the bus. But the village wasn’t ‘Little Overton’, it was Burnham Overy.
He made his way to the pub. There the landlord assured him that he had found the right place, and took him down to the creek. He was thrilled to be there at last. To see the tide rising, the boats swinging at anchor, the wild marsh and birds and the house that had been the start of it all.
That evening, while looking for somewhere to stay, he passed a house with a Japanese name. He met a lady there who could not only understand the story of his journey, but was also from the same place in Japan."
A postscript of book by Deborah Sheppard, the daughter of the author. :)