U članku objavljenom na sajtu Danskog filmskog instituta, novinar Kim Skotte je svog zemljaka, četrdesetogodišnjeg reditelja Simona Staha, nazvao emotivnim ekstremistom, čija ostvarenja govore o bolnoj i beskompromisnoj ljubavi, podležući pri tom Bergmanovoj gravitaciji. Briljantna arthouse drama Nu (Sada) ide u prilog njegovim tvrdnjama.
Redukujući dijaloge na jedva nekoliko reči, izgovorenih tek u završnici, Staho pripoveda o propadanju i smrti jedne bračne zajednice, služeći se prevashodno hladnim, gotovo nadrealističkim crno-belim slikama (István Borbás) i izvrsnim minimalističkim skorom (Hilmar Örn Hilmarsson). Velelepni, neretko dugi kadrovi, koji funkcionišu kao vizuelne metafore, osmišljeni su tako da vas hipnotišu, oduzmu vam dah, ostave bez teksta i primoraju na suzdržavanje od treptanja. Ogromna pažnja posvećena je izboru lokacija, budući da su iste od ključnog značaja za oslikavanje odnosa između likova. Tako je, na primer, stenovita pustoš iskorišćena kao ogledalo veze koja se (verovatno) ostvarila samo zato što je bila društveno prihvatljivija.
Komplementarni spoj opčinjavajućih fotografija, prefinjenjog zvučnog dizajna i usporenog ritma naracije donosi neobičnu atmosferu, koja precizno odražava psihološko stanje protagonista. Za njihovu uverljivost, uprkos (ili zahvaljujući?) primeni bresonovskog modela u tumačenju uloga, zaslužna je petočlana, ali brižljivo odabrana glumačka ekipa. Glavnog junaka (Jakoba), latentnog homoseksualca, oživljava sada već proslavljeni Mads Mikkelsen (u poznijim godinama menja ga Erland Josephson), njegovu suprugu (Lisu) Elin Klinga, a ljubavnika (Adama) Mikael Persbrandt (i Henning Moritzen).
Iako traje nepunih trideset minuta, Nu ostavlja snažan utisak na gledaoca, kako besprekornim tehničkim aspektima, tako i neuobičajenim tretmanom priče. Ovo kratkometražno remek-delo sigurno će prijati svim ljubiteljima severnoevropske kinematografije.
No comments:
Post a Comment