Njujorški animator David Lobser kaže da animaciju smatra "inherentno fetišističkom" i da mu je ona "pomoćno sredstvo u sanjarenju", navodeći mange, hipnagogičke halucinacije i Balthusovu subverzivnost kao glavne izvore inspiracije. Dalje tvrdi da je nadrealistički pristup stvaralaštvu odabrao zahvaljujući umetnicima poput Luisa Buñuela, Maye Deren, Kennetha Angera, Matthewa Barneyja, Davida Lyncha i braće Quay, čiji uticaj je najočigledniji u sablasnom Arcade.
Bizarna i kriptična četvorominutna fantazija Elephant Girl predstavlja odličan primer pomirenja Lobserovih opsesija - ljupkog i strašnog (na japanskom, kawaii i kowai), seksa i smrti, lepote i opasnosti. Iako je izvedena primenom savremenih aplikacija, stiče se utisak da završnom obradom tekstura podražava "hrapavost" stop-motion ostvarenja, koja Lobseru nisu nepoznanica, i da poseduje makar delić njihovog neodoljivog šarma. Dizajn "marioneta" i pratećih vizuelnih elemenata lišen je suvišnih detalja, ali se u istom ogleda rediteljeva pedantnost, dok mistična muzička podloga (Jamie Haggerty) igra ogromnu ulogu u kreiranju dezorijentišuće atmosfere. Protagonisti su malodušne bliznakinje u incestoidnom odnosu (ili naslovna junakinja i njena imaginarna dvojnica?) i mačkoliko stvorenje koje dokolicu prekraćuje igranjem sa jajima. Izleganje tri živa šrafa pokreće začudni incident - izlivanje blatnjave mase iz zida, koja preti da proguta sve pred sobom. A kako se u ovaj opčinjavajući košmar, zaslađen zagonetnim sastojcima, uklapaju dalekovodni stubovi, crveni mravi, zmijski jezici, ruže i moljci, koji iz nekog razloga žele da spasu stolicu sa rupom na sedištu, najverovatnije samo autor zna...
No comments:
Post a Comment